Duke shkruar me nje stil dhe gjuhe te kthjellet Gaarder-i vazhdon te na befasoje me ndodhite dhe me portretet e jashte-zakonshem te personazheve qe jetojne brenda librave te tij.
Xhorxhi eshte katermbedhjete vjec dhe ben nje jete te qete, ashtu si shumica e bashkemoshatareve te tij.
Por nje dite ai gjen nje leter qe babai ia kishte shkruar perpara se te vdiste, kur Xhorxhi ishte akoma shume i vogel, te cilen e kishte fshehur ne karrocen e tij te femijerise, me qellim qe i biri te mund ta gjente kur te rritej.
Ne kete leter bababi, Jan Olav, tregon historine e Vajzes me portokalle, te cilen e kishte takuar rastesisht ne nje tramvaj ne Oslo.
Ata kembejne shikime te shpejta.
Disa minuta me vone, djaloshi mendon se vajzes eshte duke i rene qesja e madhe prej letre plot me portokalle.
Ai leshohet drejt saj, por qe te gjitha portokallet perfundojne ne dyshemene e tramvajit.
Vajza i thote se ai eshte torollak, ajo zbret ne stacionin e rradhes, e pyet nese mund te marre nje portokall dhe djaloshi pranon.
Kalojne disa jave dhe qe te dy ritakohen ne nje kafene.
Edhe kete radhe vajza mban nje qese te madhe plot me portokalle.
Per nje minute te vetme ata shohin njeri-tjetrin.
Pastaj, me nje levizje tere hijeshi, ajo cohet dhe del nga kafeneja, me qesen e madhe me portokalle ne duar.
Ai e sheh me lot ne sy.
Te dy, deri ate moment, kane shkembyer vetem disa fjale.
Pjesa tjeter eshte nje mister, pas te cilit Xhorxhi eshte joshur menjehere dhe qe e ndien shume afer…
Nje film pothuajse pa ze qe Jostein Gaarder, pak nga pak, e ben te flase me nje muzike te qete, si nje fantazi ndermjet kujteses dhe te tashmes.
Ne letren, ne te cilen nderthuren edhe perjetimet dhe mendimet e Xhorxhit, historia e Vajzes me portokalle eshte nje shkas per te folur per kuptimin e jetes.
Te dy zerat, i bababit qe vjen nga e shkuara dhe i te birit, nderthuren per te krijuar nje histori qe ka aromen e nje sage familjare nordike moderne dhe shijen e nostalgjise.