Romani nis me nje buje, e cila hedh nje drite mbi strategjine dhe patologjine, mbi ironine dhe melankoline e ketij ndertimi monumental.
Pak kohe pas ngritjes ne fron, faraoni i ri kumton se nuk deshiron qe t’i ndertohet nje piramide, e kjo gje e ve ne deshperim te thelle prifterine me te larte.
Sepse, me kete nuk vihet ne pikepyetje ngritja perfundimtare e mbretit tek yjet, por e rrezikon edhe arkitekturen e pushtetit te shtetit, mbi te cilen bazohet bindja pa kushte e popullit.
Vertet Piramida si varr eshte e rendesishme, por edhe me e rendesishme eshte perpjekja qe zgjat pa mbarim e ndertimit te saj si mjet per ta shkaterruar ate mireqenie, e cila te nenshtruarit i ben te ngopur, te lire dhe te pacipe.
Gjate kishin menduar astrologet dhe magjistaret per te shpikur dicka qe “lane me finje trupin dhe mendjen dhe me ate rast ishte plotesisht e panevojshme” – “ideja e nje varri shume te madh.
Nje mbivarr ne njefare mase”.
Kjo i jep pushtetit nje forme kristaline dhe njerezit i ben pluhur.
Mirepo, faraonit i takon fama e fitores pertej kohes “deri ne fund te botes”.
Nuk eshte mrekulli, ngaqe Keopsi ne fund nuk mund dhe nuk deshiron prapeseprape t’i mbylle syte para ketij vizioni: “Piramida u ndertua.
Ajo duhej te ishte me e larta prej te gjithave.
Dhe me madheshtorja”.
Specifikat e librit: