“Gruaja halucinante”, roman qe u perkthye dhe u botua ne Austri ne vitin 2009, me titullin “Milchkuss” (Puthje qumesht), nga shtepia botuese “Otto Muller Ferlag”, terhoqi vemendjen e audiences vjeneze dhe ate te Salzburgut, vecanerisht per analizen psikologjike dhe zbulimin e nje bote femre, ne gjendje te sfilitur shpirterore e trupore, mes nje horizonti te fortifikuar mashkullor politik ne vitet e paslufterave ne Ballkan, ne fund te shekullit qe kaluam.
Romani eshte nje udhetim ne kohera, sisteme historike dhe kulturore, i nje gruaje ne nje gjendje dyjezimi mes jetes dhe vdekjes.
Aty do te gjeni pasionin per jeten dhe zbulimin e universeve pertej shqisave te zakonshme.
Une e degjova emrin e saj per here te pare jo nga kritiket letrare te Tiranes, por ne Prishtinen e larget, ne krahun tjeter te kufirit te papershkueshem, i cili vazhdimisht ndau me dysh nje letersi.
“Dicka e re ne horizontin e literatures sone, nje femer, rioshe, gjithe talent”, - peshperitnin ata.
Dhe, pikerisht midis shtellungave te tymit te cigares, pas te cilave fshihen vazhdimisht poetet e Shqiperise, me kapi syri per here te pare Ahmetin, ne nentor te vitit 1989, ndersa po hynte ne zyrat e Lidhjes se Shkrimtareve dhe te Artisteve ne Tirane, per te marre pjese ne nje tryeze rrumbullake te diskutimit te poezise bashkekohore shqiptare.