Servantesi e shkroi "Don Kishotin", sikunder na thote ai vete, me qellimin qe te diskreditonte librat e kaloresise.
Vepra e tij, pra, ishte doemos revolucionare, se per te diskredituar librat e kaloresise duhej te diskreditonte tere Kohen e Mesme me te gjitha perrallat e saj.
Per kete qellim, Servantesi zgjodhi si heronj te vepres se tij dy nga tipat me reaksionare dhe mesjetare qe kishte e qe kemi perpara sysh: bejlurçinen, sojliun e fandaksur te katundit, Don Kishotin e Mançes, dhe laron, sejmenin, fshatarin e varfer e te paditur, Sanço Pançen.
Keta te dy marrin persiper barren te ringjallin periudhen e kaloresve te arratisur, domethene ta kthejne Spanjen edhe tere boten nja 300 vjet prapa e te hidhen: nga Spanja e madhe e centralizuar, qe ka zaptuar gjysmen e Amerikes, ne Spanjen e vogel e te perçare dhe te shtypur prej arabeve; nga Koha Moderne ne Kohen e Mesme; nga kapitalizmi ne feudalizem; nga dyfeku dhe topat, ne shtijezen dhe çomangen; nga shkenca ne magji; nga historia ne perrallat; nga perparimi ne erresire.
Me ç'menyre ka shprese Don Kishoti ta mbaroje kete veper utopike?
Fare lehte.
Duke u bere ai vete kalores i arratisur sipas librave qe kishte kenduar.
Pra, merr nga qilari armet e çelikta te ndryshkura e te zgjyrosura te stergjysherve te tij, i shkund, i lan e vishet me to; pagezon gerdallen e tij me emrin Rosinant, zgjedh nje te dashur qe e riemeron Dylqinje; dorezohet kalores nga nje hanxhi dhe nga dy kalltake; zgjedh Sanço Pançen si shqytar e sejmen dhe niset per te reformuar e per te shpetuar boten.