Romani “Djella”, i Martin Camajt ve ne spikame te metat e mjedisit te nje sistemi te mykur, qe nis me ton ironik:
“Se te gjithe, edhe ata qe sundojshin atje nalte, pa perjashtim, ishin jashte ne bore e shi, po pak njerez e pohoshin kete.
Por do te vishin kohe edhe mâ te veshtira dhe era, bora do te bâheshin edhe mâ te ftofte.”
Nga ky fragment lexuesi do te kuptoje qendrimin kundershtues ndaj nomenklatures se sistemit socialist, qe autori e thote me ton ironik e alegorik.
Narratori i romanit “Djella”, hulumton format e vecanta te rrefimit, kerkon nektarin e artit.
Eshte kembengules ne gjetjen e shprehjeve tejet origjinale per te thumbuar e shqiptuar paradokset cmendurake.
Ngrehina e romanit eshte me permasa te shumta.
Narracioni intim i shqiptuar ne veten e pare te ben per vete.
Poetika e ketij romani shkrihet ne shtresa te ndryshme strukturore qe i perkasin arealit te fjaleve te urta dhe si te tilla edhe perhapin idene e te shqiptuarit pa lajka, qe here pas here dine te dalin me rrefime parabollike a me rrotlla.
Specifikat e librit: