Alicja eshte shtate vjece dhe e urren shkollen e skive, por i ati e detyron te shkoje.
Eshte nje dite me mjegull te dendur, ajo ka ftohte dhe qumeshti qe ka pire per mengjes i rendon ne stomak.
Lart, ne vendndalimin e teleferikut, ajo ndahet nga shoket dhe, e fshehur ne bore, urinon ne mbathje.
Nga turpi qe ndien, vendos te zbrese e vetme ne lugine, por perfundon jashte pistes dhe thyen njeren kembe.
Mbetet vetem, e paafte, rene ne fund te nje hendeku te mbushur me bore, duke pyetur veten nese ujqit sillen rrotull edhe ne dimer.
Matia eshte nje cunak inteligjent me nje binjake te mete nga mendja, Mikelen.
Prania e vazhdueshme e se motres e ben Matian te ndihet i poshteruar para bashkemoshatareve te tij.
Kesisoj, kur nje shok i klases i fton per here te pare ne nje feste ditelindjeje, Matia vendos ta lere Mikelen ne park, duke i premtuar se do te kthehej shpejt tek ajo.
Keto dy episode te fillimit, me pasojat e tyre te pariparueshme, jane damka te vulosura me zjarr ne jeten e Alices dhe te Matias gjate periudhes se adoleshences, rinise e pastaj edhe te pjekurise.
Ekzistencat e tyre, kaq thellesisht te shenjuara, do te kryqezohen me njera- tjetren dhe dy protagonistet do te zbulojne se jane te lidhur ngushte midis tyre e ne te njejten kohe krejtesisht te ndare.
Si ata numrat e vecante, qe matematikanet i quajne numrat prim.
Ky roman eshte historia e dhimbshme dhe ngasheruese e Alices dhe e Matias, si dhe personazheve qe i shoqerojne keta ne udhetimin e tyre.