Sot, pas shume kohe te jetuar dhe pas shume braktisjesh, shume librash te shkruar dhe shume mall, Kilit te Isabeles, te imagjinuar dhe te enderruar, te ruajtur si nje peizazh i brendshem dhe te banuar nga shpirtrat e te ndjereve, i mbivendoset nje vend me ne fund real: krenaria e lumtur e rrenjeve, kenaqesia e rizbulimit te nje pjese te heshtur te vendit te saj brenda familjaritetit te fjaleve: kureshtja e bisedave, befasia e sjelljeve, magjia e peizazheve plot drite, ngrohtesia dhe vitaliteti i cuditshem i bashkatdhetareve te saj.
Keshtu, nje vend i sajuar ne mendje behet toka e prekshme e origjines dhe, nese e gjitha kjo nuk mjafton per te fshire dhimbjen e mergimit, sherben per t’i dhene nje kuptim dhe nje vlere mallit.