Sikur José Saramago te kishte jetuar disa shekuj me pare, pa asnje dyshim qe ky ungjill i peste do t’i kishte marre mbi vete rrufete e Kishes dhe do t’i kishte kushtuar turren e druve.
Por, te kundershtosh sot nje histori, qe prej dy mijevjecareve eshte pjese e se shenjtes, eshte kujtese simbolike dhe model i qyteterimit tone; ajo nuk perben me nje herezi apo blasfemi.
Megjithate, ende vende dhe fe te tjera nuk ngurrojne te japin vendime te pameshirshme vdekjeje kunder poeteve dhe poezise.
Por a eshte me te vertete caku i lirise aq i madh sa duam ta besojme?
Kjo eshte pyetja qe shtron ketu Saramagoja, duke e beri Jezusin, kete bir te Zotit qe nuk donte te ishte i tille, viktime flijuese dhe instrument nga me absolutet te pushteteve sic eshte edhe ideja e Zotit, kunder te cilit cdo rebelim eshte i pamundur.
Ne kete ungjill, qe tregon femijerine dhe jeten vetjake te Jezusit ne nje drame romaneske madheshtore, duke perziere historine, mitin dhe trillimin, Saramagoja fton lexuesin te marre pjese ne debatin volterian, ku jepen Zoti, Djalli dhe Jezusi, duke mos qene asnjeri ai qe beson se eshte.
Poezia e autorit dhe ironia e tregimtarit bashkohen ne nje stil madheshtor, nje nga me te persosurit dhe me mjeshteroret e letersise se sotme europiane dhe asaj boterore.