Kam mesuar qe cdokush eshte pergjegjes per dhimbjen e vet.
Vitet qe pasuan vdekjen e se bijes, Paules, Isabel Alende i pershkruan ne forme ditari, duke bere nje kronike te familjes, te cilen e ka mbledhur me mund ne Kaliforni.
Kujtimet nderthuren me reflektimet mbi jeten, mbi vepren e saj dhe mbi boten bashkekohore.
Marredhenia dashurore me burrin e dyte, Uillin, dhe ankthi per te krijuar dhe per te mbrojtur nje fis te gjere familjar jane dy lajtmotivet kryesore qe mbajne unitetin e se teres.
Isabel mban bashke – ne kuptimin e mirefillte te fjales – nje klan shume te larmishem me njerez dhe e qeveris si nje patriarke e vertete.
E si mund te dyshosh per kete prirje te saj pasi ke lexuar “Shtepia e shpirtrave”?!
Dhe, packa se ndonjehere bujaria tejkalohet e shnderrohet ne ushtrim pushteti dhe ne kontroll te jetes se te tjereve, eshte po kaq e vertete se nga ky portret i gjalle dalin ne pah vlerat e padiskutueshme te familjes se zgjeruar, si vend i dashurise dhe i mirekuptimit.
Nese aventurat e fisit dhe “te mbretereshes” se tij luajne rolin kryesor, nuk mungojne reflektimet mbi pasigurite e kohes, mbi dobesite e nje karakteri te forte, mbi shperblesen e shpirtgjeresise, mbi aftesine per te ndryshuar dhe, tekefundit, mbi dhuntine per ta pare veten ne menyre ironike.
“Shuma e diteve” eshte nje kronike dashurish qe na perket nga afer.