Heren e dyte gjithcka u zhvillua ndryshe.
Pasioni i tyre nuk u shua aspak dhe nuk e humbi forcen, por nese heren e pare te kujtonte flaken e vrullshme e te ndritshme te nje fishekzjarri, tashme ajo ishte nje flake e shtruar dhe e fuqishme, ne sproven e se ciles kaliteshin e shkriheshin ngadale trupat e tyre, kurse shpirtrat shnderroheshin ne nje te vetem.
Atyre ju duk sikur kishte kaluar nje jete e tere gjate se ciles kishin shkemyer dhuratat me te cmueshm, embelsine e te cilave Gabriela as qe mund ta imagjinonte.
E tera iste dicka e paharrueshme, magjiplote, e mahnitshme dhe e re.
Gabriela pa dashje mendoi se Xho ishte pikerisht princi i perralles, i cili e kishte zgjuar ate, princeshen e fjetur, e me te puthurat e tij ia kishte hapur boten e vertete qe ishte me e mrekullueshme se cdo magji.