Elena nuk eshte e kenaqur me jeten e saj.
Martesa terhiqet zvarre, pa pasion dhe pa asgje te re.
Tashme i shoqi i eshte bere si vella.
“Nuk jetojme bashke, bashke ne vrasim kohen.
Menduam si budallenj se dy fatkeqesi te bashkuara mund t’i jepnin jete nje lumturie.”
E kishte vendosur qe me pare se si duhej te ishte jeta e saj: shkolla qe duhej te bente, universiteti, burri me te cilin duhej te martohej… deri edhe ngjyra e divanit.
U be bashkeshorte para se te behej femer.
Por vjen nje cast dhe e ndien se dicka po fillon te kercase.
Ne jeten e saj te perditshme shfaqen pasioni dhe deshira.
Elena kupton se eshte e mundur edhe nje tjeter menyre jetese.
Mjafton vetem te gjeje kurajen e ta provoje, mbase edhe te gaboje.
“Per vite te tera kam pritur qe jeta ime te ndryshonte, por tani e di se ishte jeta qe po priste te ndryshoja une.”