Alan Karlsoni mbush njeqind vjec dhe shtepia e te moshuarve ku ai banon, vendos t’ia festoje ditelindjen me buje, ku do te jene te pranishem gjithe autoritetet vendore.
Por Alani ka nje ide krejt tjeter.
Keshtu, befas, ne nje cast, ua mbath kembeve.
Vetem me pantofla, hap dritaren, e kalon ate dhe shkon ne te vetmin vend ku drejtorja e azilit nuk mund ta gjeje: pikerisht ne stacionin e autobusit, ndonese as vete nuk e di se per ku mund te niset.
E ndersa pret ne stacion, takon nje shulak te cuditshem biond, i cili ka besim te plote se Alanit nuk mund t’i shkoje ne mendje te beje ndonje cmenduri.
Meqe ka nje valixhe te madhe ne dore e nuk mund te hyje bashke me te ne kabinen e tualetit publik per te kryer nevojat fiziologjike, i kerkon Alanit t’ia ruaje valixhen qe te mos ia preke njeri.
Por, ah, s’e kish menduar, i gjori, se sa do t’i kushtonte kjo. Autobusi “nuk di se per ku” po niset nderkaq…
Alani, qe nuk mund ta lere t’i ike, teksa degjon dhe burine qe po lajmeron nisjen, hipen ne autobus dhe, sigurisht, merr me vete edhe valixhen e stermadhe misterioze.
Por nuk e di se ai biondi eshte nje kriminel i rrezikshem, i gatshem te beje gjithcka per ta marre serish valixhen e ta zhduke plakun nga faqja e dheut.