Ndoshta per here te pare ne nje roman lufta na duket shume afer normalitetit tone: normalitetit te nejrezve qe jetojne ne Perendimin modern, ku mund t 'i telefonohet nje mikeshe ne Nju-Jork, nje te afermi ne Zvicer.
Dhe ku, nese mungon drita, nuk eshte e thene qe kjo te ndodhe sepse jane duke ardhur per te na marre, nje nga nje, shtepi me shtepi.
Lufta e vogel e perkryer eshte ajo e shpallur nga NATO-ja me 24 mars 1999 pas politikes se eger te spastrimit etnik te Milloshevicit.
Perfundoi me 12 qershor.
Duhej te ishte e vogel dhe e perkryer, sepse asnje ushtar amerikan nuk do te ishte kthyer ne shtepi brenda nje arkivoli, u premtua.
Por, e pare nga toka qe, per fat te keq, dicka krejt tjeter.
Se cfare, e tregon Elvira Dones-i ne kete liber te shkruar sot dhe te bazuar ne vite kerkimesh mbi dhunen e pesuar nga grate e Kosoves ne tetedhjete dite tmerri, prej miliceve serbe.
Dones-i arrin ta beje te tmerrshme, mallengjyese dhe njerezore epiken e mbijeteses se tri grave te rrethuara ne nje shtepi te Prishtines: Rea, Nita dhe Hana.
Dhe bashke me rrethimin e tyre, me rinine e tyre te deshperuar dhe vitale, ndjekim mosbesues odisene drejt lirise te dy femijeve te paharrueshem, te bukuroshes trembedhjetevjecare, Blerimes, qe kur te rritet deshiron te studioje Poene si teto Nita, si dhe te asit katermbedhjetevjecar te futbollit, Fatmirit.