DUDAJ - LABIRINTET E MEDEAS - BRUNILDA ZLLAMI

Përshkrimi:

Ajo ecte, kurse ai i ndiqte hapat e saj si nje lugat i terhequr pas vitalitetit te atyre qe kane shpirt.

E kishte ndjekur gjersa ajo ishte ndare nga shoqja e saj.

Pastaj, i nxitur nga nje epsh kafsheror, nuk dinte se c'kishte bere.

E kishte kapur nga pas dhe ia kishte zene gojen me force.

Floket e saj te dendur e pengonin, sikur donin ta mbronin zonjen e tyre me cdo kusht.

Ajo perpelitej si nje peshk i nxjerre nga uji, por ai kishte marre fuqine e nje demoni.

Kishte perplasur disa here koken e saj pas tokes, gjersa ajo nuk kishte ndjere me.

Per nje cast kishte pasur pershtypjen se ajo kishte vdekur, por jo.

Gjoksi i ngrihej ritmikisht nga frymemarrja.

Gjoksi i saj i mahnitshem.

Deshira!

Vetem ajo deshira instinktive e kishte shtyre ne ate veprim kafsheror.

E kishte perdhunuar, por ajo nuk kishte levizur.

Kishte ndenjur e topitur, pa bere ze!

Si e vdekur!

Ashtu kishte perjetuar pervojen e saj te pare.

Askush ne Sarande nuk e dinte se nata e pare e nje gruaje qe ishte me e bukura dhe me e deshirueshmja nga te gjithe burrat, kishte kaluar ne nje erresire te plote dhe pa asnje lloj ndjeshmerie.

Sikur të arrinte te flinte! Pa atë! Pa Medean!