Por le te me lejohet nenvizimi i disa momenteve sic e kam pare dhe ndier “Keshtjellen” ne muajt e bukur po edhe te tendosur te shqiperimit te saj…
Ne botimin e vitit 1951 (Frankfurt a. M., f. 481), Max Brodi deshmon se, sipas fjaleve te Kafkes, romani do te perfundonte me vdekjen e K. – se, ne kohen qe i vjen lajmi nga Keshtjella se ishte miratuar per te leja e qendrimit.
Ne kete menyre, edhe kjo veper, sikurse dhe “Procesi” ose “Shnderrimi” ose “Denimi” ose “Artisti i urise” etj., do te perfundonte me vdekjen e protagonistit si fund per nje makth te pafund.
Vetem se, ne kete rast, vdekja nuk na duket shume si mbyllje logjike e zhvillimit te romanit.
Ajo qe tentohet, ajo qe tundon protagonistin nga fillimi ne fund eshte zhbirimi i Keshtjelles, afrimi tek ajo, zbulimi i misterit te saj.