Eshte nje liber shume i kendshem, i shkruar mire, sigurisht prekes, edhe pse aty-ketu ka ndonje nuance ironie.
Nje udhetim me nje mikeshe, nje rrugetim qe secili prej nesh perpiqet ta beje ne jeten e vet, ne kerkim te vazhdueshem te nje shtegu te drejte.
Nje roman qe nuk ka asgje me pak sesa Thuaji zemres po.
Cfare ka ndodhur me te mbesen e Ollges, gjyshes protagoniste te librit Thuaji zemres po?
U kthye nga Amerika ne kohen e duhur, per t'u pajtuar me te gjyshen, apo gjeti vetem letren e gjate ne forme ditari drejtuar asaj?
Po sikur fati t'i kete paracaktuar nje mundesi te trete, qe i perjashton dy te parat?
Sikur, duke u endur neper dhomat e asaj shtepie te madhe, vetmia ta kete shtyre te ngjitet ne trapazan, per te kerkuar gjurme te dy njerezve te vetem, te cilet do te kishte dashur vertet t'i njihte: nenes dhe babait te saj?
Cilet ishin?
Cila ishte historia e tyre?
Eshte me te vertete e bija e nje princi turk, sic i kishte treguar e gjyshja ne femijeri, apo ka dicka qe ende kerkon te zbulohet?
Ne kerkim te kesaj te fshehte, vajza germon midis bauleve, kartave e fletoreve te zverdhura, duke rikrijuar, faqe pas faqeje, figurat e ndryshme te nje mozaiku brezash.