Ishte fillimi i viteve njezet, kur arkeologu anglez, i panjohur deri ne ate cast, Jan Hicens gjeti nje ndertim te vjeter ne nje zone shume te larget nga qyteti i shkretuar i Memfisit.
Per habine e tij, dikur egjiptianet e lashte ndertonin nje tempull larg cdo vendi, cdo qyteti te gjetur deri ne ate cast.
Jani kishte ardhur si ndihmesi i arkeologut qe kishte nisur ekspediten dhe ishte rastesi fatlume per nje njeri te dalluar vecanerisht si i shperqendruar, qe te kalonte i pari dhe me nxitim ne drejtim te tempullit.
Dicka i thoshte te ecte diku ndryshe prej atyre qe kishte ndier nje perbuzje te ndersjelle.
E ndiente se te gjithe e shikonin si nje llafazan te bezdisshem, nje amator te cilit nuk i kishte takuar vertet qe te behej pjese e ketij grupi kerkuesish.
Ishte dite e nxehte korriku, por ne ajrin e thate te shkretetires trupi nuk i djersinte shume.
Jani u fut i vetem ne tempull me vrap dhe u mahnit nga gjendja e nderteses dhe nga shkrimet e shumta ne mur.
Ato qe e lane pothuajse pa fryme amatorin fatlum ishin papiruset me shenimet autentike te ruajtura me kujdes per shekuj te tere.
Ne mure perseriteshin simbolet e planeteve, qe nga Dielli e deri te Saturni, dhe ato te kater elementeve te natyres.
“Gjeta nje thesar!”, bertiti dhe shtrengoi grushtin i gezuar.
Dikur, tempulli kishte qene pergjithesisht i bardhe dhe nderkohe qe shikonte i habitur muret, i ra pertoke nje molle e kuqe qe mbante ne xhepin e vogel te xhaketes.
Ne perpjekje per te kapur mollen, e cila ra pak shkalle me poshte ne anen e majte te tempullit, gjeti hyrjen e nje dhome te nendheshme.
U fut ne ate dhome ku ajri ishte shume i rende dhe gjeti tre trupa.