"Nje jete ne diplomaci", - vetem nje jete?
Diplomati ben jete paralele.
Punet e dukshme, perditshmeria, si per cdo zyrtar, jane njera.
Por diplomati duhet te lexoje gjera qe syri i te tjereve nuk i sheh.
Jo rralle profesioni e do qe tjeter te kesh ne mendje e tjeter te thuash, tjeter te degjosh me veshe e tjeter te degjosh me mendje.
E do te buzeqeshesh kur te dhemb shpirti ose e kunderta.
Ne kete kuptim, ambasadori Peka mund te flase per dyjete.
Vazhdimesia ne detyre ne dy epoka aq larg njera-tjetres, nga diktatura ne demokraci, eshte nje pervoje e pazakonte.
Po aq sa dhe misionet diplo-matike "flake e bore": nga Vietnami ne zjarr, ku skenat e luftes dridhnin planetin, ne Parisin vezullues, enderr per cdo diplomat; nga bota arabe me vecorite e kultures dhe ekzotiken, ne nje metropol aziatik si Pekini, qe tronditi boten me ritmet marramendese te zhviliimit.
Nje kaleidoskop diplomatik i paperseritshem, me te cilin autori josh, intrigon, jo nen trysnine e emocioneve.
Me te verteta arritjesh dhe mos-arritjesh.
Mund te thuhet se Maxhun Peka ka pasur fat?
Me gjase, fati ne kete bote veshtire perjashtohet si faktor.
Por fati ka dicka te perbashket me talentin.
Te dyve duhet tu sherbesh fort me pune.
Thone fati duhet mberthyer per flokesh.
Si mund te mberthehet "per flokesh" ne diplomaci?
Ka nje formule te thjeshte sa dhe te nderlikuar, u thote Peka pasardhesve me keto kujtime.