Ne mes ndarjes se koherave merr njeriu frymemarrjen e tij, qe te degjoje ritmin e saj, e ajo rikthehet nga fillimi, mes dy plumbave merr i vrari trupin e tij qe te behet deshmitar i kohes se padrejtesise, dhe mes dy fjaleve merr poeti madheshtine e tij derisa te zoteroje shkronjen e shkronies dhe vazhdon te thellohet ne interpretim dhe shprese...
Po, une jam ai qe e shurdhoj veshin tim nga cdo vdekje e kesaj rruge, perdora pambukun e drejtesise qe te jem i suksesshem ne keto permekje te renda...
A mos valle te dukem i suksesshem?
- Ndoshta.
Dukem si i deshtuar?
- Ndoshta...
Mirepo me mjafton qe se paku u mundova te jem...